We zitten lekker warm in ons Hotel La Branina in Villablino. Jan zet een lekker kopje thee nadat onze vuile fietskleding al is gewassen en we in bad zijn geweest. Buiten sneeuwt het.

Jawel, maar dat hadden we vanmorgen niet voorzien. Toen we wakker werden was er smiddags regen voorspeld, maar dat was geen reden voor paniek. We zijn rustig opgestaan, ontbeten, spullen gepakt en vol goede moed op weg naar, wat we wel wisten, een paar stevige klimmers. We zouden wel kijken hoever we kwamen. Het was fris, maar goed te doen en we slingerden lekker, over een rustige weg, voorzien van enkele knoestige kastanjebomen, langs de RIO Ibias, inderdaad nog steeds en langs de prachtige groene hellingen. Spectaculaire uitzichten volgden, soms tussen hangende wolkenlagen door. We passeren het oorspronkelijke streekdorp, SAN Clementine, een monument van natuurstenen huizen en schuren met leistenen daken en andere mini bergdorpjes als Busante, Torga, Villares de Arriba, Buso en Luina. Het was pittig, maar ook prachtig. In Luina aangekomen zijn we gestopt bij een café om koffie te drinken en onze batterij op te laden. We hadden er op dat moment 6 klimmetjes opzitten van totaal: 700 m. Omdat er nog meerdere zouden volgen, was zowel de koffie als de elektriciteit noodzakelijk. Buiten scheen de zon en wij tankten bij. Zodra we weer op de fiets stapten, begon het te miezeren, maar dat duurde gelukkig niet lang. Op weg naar Sisterna weer een indrukwekkend landschap. Heel erg stil en vrijwel onbewoond. Ik ben erg onder de indruk van de hoge bergen, de enorme rotspartijen, de veelheid van kleurige bloemen in het wild, die wij alleen kennen van het tuincentrum. Dat we heel lang geen dorp, mens of auto’s tegenkomen, maakt bescheiden. De natuur is overweldigend. De enorme bergen in prachtige diepe kleuren doen me denken aan de schilderijen van Ans en die gedachte zet aan tot meerdere goede herinneringen aan de mensen die we missen. Frans en Marlies, die dit nooit hadden ondernomen, Emilie die vorig jaar overleed tijdens onze andere tocht in Spanje. Irene die ons altijd op de voet volgde en niet te vergeten mijn broer Piet, waarmee voor mij het fietsen is begonnen. Ze zijn er zo toch weer een beetje bij.

In Sisterna was een Restaurant. We vonden het verstandig om daar te eten. Het was eigenlijk nog te vroeg: 13.30 u. Maar we werden vriendelijk ontvangen, legden onze batterijen weer aan het infuus en na ca. 10 minuten mochten we al in het Restaurant en konden we eten. De jonge man van het restaurant was uiterst voorkomend en vriendelijk en, niet onbelangrijk, hij sprak Engels. We hebben heerlijk gegeten, salade verde vooraf, ik langoustines en Jan een heerlijke entrecote, super lekker. Yoghurt en koffie na. Mede omdat we gezellig met elkaar hadden gekletst over zijn situatie daar (in the midle of nowhere) en onze fietsambities, was het een heel ontspannen lunch. Tot slot reserveerde hij voor ons het Hotel, waar we nu zijn. Hij vroeg wel of we zeker wisten dat we zover nog wilden fietsen, maar we dachten dat het wel kon.

Om een lang verhaal kort te houden: het kon, maar het was geen sinecure. Het werd steeds kouder en we reden door meerdere troosteloze, kolenmijn dorpen. De mijnen zijn inmiddels gesloten, maar veel mensen zijn blijven hangen en er liggen ook her en der, enorme bergen pikzwart mijnstof, waar mensen nog kolen uit zeven om hun kachels te stoken. Wat een ander landschap, vergeleken met vanmorgen. Daarnaast moesten we nog even flink aan de bak, twee toppen van boven de 1000 m. slechten en, niet onbelangrijk....... het ging steeds harder sneeuwen. Om 17.30 u. belden we aan bij ons Hotel. We werden verwacht en gastvrij ontvangen. Eind goed al goed. ;-)