Aangekomen in Hotel Las Nieves, eerst even bij gekomen met een biertje, een bad en nu de blog. Het is belangrijk om iedereen te informeren, maar voor ons zeker zo belangrijk om een dagverslag te maken. Ook vandaag hebben we regelmatig verzucht: te veel indrukken om te kunnen onthouden. Daarom maar weer eens een poging via mijn verslag en Jan zijn foto’s.

Na een uitgebreid zondags ontbijt zijn we rond 9.00 u vertrokken uit Villablino. Ik had niet meteen het gevoel dat ik goed was uitgeslapen, dus moeite met wakker worden. Wat niet meewerkte was: * de kamer was heel warm. * Op het matras lag een, denk ik, plastic beschermhoes, want het onderlaken gleed zo weg. * De kamer lag aan een drukke straat waar heel lang auto’s langsreden, dus het raam open zetten was geen optie. Natuurlijk zijn we uiteindelijk in slaap gevallen en viel het best wel mee, maar...... een goed begin is het halve werk, toch?

Het ontbijt maakte veel goed en prachtig, zonnig weer, wat een verrassing na gisteren. Vrij snel zetten we een klim in op weg naar Villaseca de Laciana (waar we de brug oversteken over de RIO Sil, die door een 82 m. diepe kloof stroomt) en Piedrafita de Babia, waar we voor vanmorgen het hoogste punt bereiken: 1270 m. Daarna dalen we langzaam af naar het prachtige dal van de RIO Luna, omringt door bloemrijke weiden. Het landschap opent zich tot een weide groene hoogvlakte, omringt door grijze, scherpuntige bergketens als achtergrond. Deze lichtgetinte rotsen met losstaande pieken torenen boven alles uit. Het lijkt wel een maanlandschap. Omdat het een brede, rechtgetrokken weg is, rijden we op ons gemakje met de zon in ons gezicht en de wind in onze rug. We passeren kleine lieflijke, maar soms ook verlaten dorpen. Dit is wat we voor ogen hebben als we weer een nieuwe tocht plannen. ;-). Na zo’n 23 km, tijd voor koffie. Daarna door op weg naar Sena de Luna. Een bijzonder, karakteristiek streekdorp. Snel daarna komen we bij het enorme stuwmeer van de Luna. We rijden er voor een deel omheen tot we bij de enorme hangbrug komen van de autoweg AP 66. Allemaal heel indrukwekkend. We gaan verder in oostelijke richting. Vanuit dit prachtige dal moeten we weer even klimmen. Dat gaat nog best, maar een restaurant zou op dat moment niet verkeerd zijn. Wat schetst onze verbazing als we net voor het dorp Aralla de Luna, een bord: Restaurant zien staan. In dit minuscule dorp met meer ruïnes, dan bewoonde huizen, bleek een heerlijk, oorspronkelijk restaurant te zijn, gerund door een oud echtpaar. We hebben heerlijke, bijzondere dingen gegeten: een goed gevulde soep met daarbij een pittige op pesto lijkende substantie, die erbij moest, heerlijk. Daarna stoofvlees met lekkere verse friet en een rijstepuddinkje na. Alles homemade. We waren niet de enige gasten. Het was duidelijk dat de kookkunst van deze dame bekend was in de regio.

Goed gevuld en batterij opgeladen, vervolgden we onze klim. Na een flink stel haarspeldbochten kwamen we op grote hoogte: 1500 m. bij een tunneltje, wat vandaag ook onderdeel was van een regionale fietsroute. Grappig om ineens meerdere, in dit geval sportieve, fietsers in actie te zien. Eenmaal door het tunneltje zag de wereld er heel anders uit. Andere kant van de berg en dan ineens een weide groene vallei met vooral kleine, boere dorpjes (groepjes boerderijen met natuurlijk een kerkje). Over het algemeen leven de mensen hier vrij sober.

Zodra we bij Villamanin aankomen, kruisen we de N630 en de noord-zuid spoorlijn. We nemen even een verkeerde afslag en komen zo bij een historische plek: Golpejar. Sinds de Bronstijd is in dit gebied sprake van mijnbouw voor winning van koper en kobalt, later voortgezet door de Romeinen. Aangezien we op weg waren naar Carmenes, moesten we als laatste kunstgreep van vandaag nog even een klim doen van 5 km over de Collada de Carmenes, ongeveer 1350 m. Gelukt! Lekker geïnstalleerd op onze kamer, zien we dat het buiten regent........ we zullen wel zien wat morgen brengt.