Acedo, daar zijn we nu, anders dan gepland en verwacht, want Jan had met booking.com gereserveerd in Sorlada, maar dat liep een beetje anders.

Vanmorgen vertrokken vanuit Miranda de Ebro. Super lekkergeslapen! We zaten in een enorm groot hotel op de 5e verdieping met uitzicht op de rivier de Ebro. Van hieruit een indrukwekkende rivier. Vanmorgen ontbeten en daarna de route op de plattegrond in ons boekje gevolgd en dat werkte perfect. De stad leek bij het uitrijden veel groter dan we dachten, maar al lopend hadden we toch aardig wat kunnen zien. Eenmaal buiten reden we richting Zabrana, eerst een brug over, Calle Arsenal, rotonde, Calle Logrono, de BU740, drukke weg met zijstrook, over de A68, weer ri. Zambrana, rotonde, over viaduct enz en dan eindelijk komen we in de luwte en niet lang daarna verlaat de route het dal van de Ebro om na St. Cruz langs de Rio Inglares in etappes omhoog te klimmen. Een stevige klim: ruim 400 m over Ocio, Berganzo en Peñacerrada-Urizaharra.

Het was 4gr.C toen we vertrokken, maar omdat de lucht stralend blauw is en de temperatuur langzaam stijgt, moeten we regelmatig even stoppen. Eerst om warme handschoenen aan te doen, maar daarna eigenlijk alleen om iets uit te trekken, dezelfde warme handschoenen, maar ook jassen, overbroeken enz. Dit hebben we deze tocht nog niet eerder mee gemaakt, het voelt als een cadeautje. Mede dankzij dit prachtige weer, maar ook omdat het zaterdag is, is het drukker dan we gewend zijn. Even schoot door mijn hoofd: “ wat doen al deze mensen op onze rustige wegen?” Maar meteen moest ik bekennen dat het niet mijn, maar hun wegen zijn. Bijna twee weken op deze route zonder veel medeweggebruikers, geeft blijkbaar het gevoel dat deze weg er speciaal voor ons was/is, niet dus. Fietsers, wandelaars, motorrijders, auto’s het lijkt wel of ze net zijn vrij gelaten, net als de koeien die in het voorjaar de wei in mogen. We moesten dus nog beter opletten, want ze kwamen van alle kanten....

In Lagran vonden we een restaurant. Best modern, nieuw gebouw. We waren een beetje vroeg, maar kregen een super lekkere omelet met spekjes op een heerlijk knapperig stokbrood. Biertje erbij en een ijsje na. Tegelijkertijd even de batterijen opgeladen en weer door op weg naar Sta. Cruz, waar de Via Verde begint. Een fietspad over een vroegere spoorrails naar Estella. Over het algemeen is een via verde heel speciaal, dat was hij nu ook, maar we zijn blijkbaar een beetje verwend, want het viel tegen dat het een best rommelig en moeilijk bereid aar grintpad was. Niet getreurd, we hoeven maar tot Acedo, want daar gaan we eraf om richting Sorlada te rijden, waar we een Hotel hebben gereserveerd. Het werd ook best wel een aardige route met twee tunnels, waarvan de laatste heel lang en..... heel koud. Meteen daarna konden we eraf in Acedo. Even door het dorp gereden, direct richting Sorlada. Op zich ook een mooie route. Daar aangekomen was het een bescheiden, beetje rommelig dorp. We reden even rond, maar konden niet 1,2,3, het Hotel vinden. Jan belde ergens aan, waar we net iemand binnen hadden zien gaan, om te vragen of er überhaupt een Hotel was en jawel, hij en zijn dochtertje liepen even mee om het te wijzen. Het was prachtig, een mooi oud gebouw aan de rand van het dorp met een indrukwekkende voordeur. Wij naar binnen. Een vriendelijk, maar enigszins nerveuze dame, probeerde ons, in het Spaans, uit te leggen dat er geen kamer beschikbaar was. Ze had ons proberen te bellen, maar ja...... wij waren aan het fietsen, telefoon uit, vrij en blij, want we hadden een kamer gereserveerd, no sorrows. Wat nu. Na veel heen en weer gebel met de eigenaar van het Hotel had hij een kamer in Acedo voor ons kunnen regelen, of we dat oké vonden. Eigenlijk niet, want we moesten weer 8 km terug fietsen, maar we hadden niet veel keus.

Zo werd het vandaag totaal 91 km. Maar in Acedo werden we super hartelijk ontvangen. De dame van dit mooie appartementencomplex tegenover de kerk, bleek een slimme, vriendelijke, geïnteresseerde vrouw te zijn, die haar hele leven in dit dorp heeft gewoond en zich daar ook voor inzette. Zo betrokken en wijs, altijd fijn om mee van gedachte te wisselen. We zitten nu aan de eettafel onze blog te maken, met weer een nieuwe ervaring rijker.