We zijn in Casa Bakea, in St. Jean-pied-du-Port. We hebben Spanje achter ons gelaten na een super fijne fietsdag. Het weer werkte perfect mee, maar ook ons vertrek uit Pamplona verliep heel soepel. We hadden een route uitgestippeld vanuit ons Hotel Pamplona Casa, die aansloot op de route naar Francia. Onderweg was er soms wat onduidelijkheid, maar de Spanjaarden gaf ons geen ruimte voor verwarring, want iedereen hielp ons, bij wijze van spreken, al voor we een vraag hadden gesteld. Wat een hartverwarmend afscheid, kon niet beter. Er waren, dankzij het mooie weer, maar ook omdat veel Spanjaarden de week voor Pasen vrij hebben, heel veel mensen aan het wandelen en fietsen in Pamplona, maar ook tijdens onze route. 

De route reden we deze keer, volgens het boekje, echt in tegenovergestelde richting. Over het algemeen is dat heel lastig, omdat je de tekst moet volgen van beneden naar boven. Dat vraagt soms ingewikkeld denkwerk. Als bv in de tekst staat: bij de rotonde richting Pamplona, dan moet je bedenken......... wij komen uit de richting Pamplona, dus wij moeten naar de richting waar ze, in de regel daarboven, vandaan kwamen. Je ziet het is niet alleen een fysieke inspanning, er moet ook nagedacht worden ;-).  gelukkig kunnen we goed samen redeneren en, ik moet zeggen, we rijden zelden verkeerd. Zelfs nu we een boekje hebben wat ik al 7 jaar geleden heb gekocht, bij onze eerste “pelgrimstocht”, kunnen er best wat ‘foutjes’ in zitten. Een paar, eigenlijk geen foutjes, maar meer verbeteringen, merkten we vanzelf op, bv als een gravelweg nu geasfalteerd blijkt te zijn of als bij een enorm slingerpad, een aantal bochten eruit zijn gehaald. Vandaag hadden we een belangrijke leidraad: de N135 en de Rio Arga, die we heel lang volgden. Toen we daar eenmaal opzaten, kon er niet veel meer fout gaan. Deze route is, behalve voor fietsers ook de Santiagoroute voor de wandelaars. Dat was te merken, we zijn nog nooit zoveel wandelaars, backpackers, alleen of in groepjes tegen gekomen. Ook aan de dorpen, waar we doorheen reden, zag je dat ze volledig waren ingesteld op de Pelgrims. 

We hadden ons ingesteld op een langzame, maar consequente klim. Dat begon bij Huarte (op 500 m). 20 km later stonden we boven op de Puerto de Erro, 801 m. Dan door naar Espinal, 922 m, Roncesvalles 960 m. En tot slot de Puerto de Ibaneta 1057 m. Nu gaat het niet voortdurend omhoog, Want na een top ga je altijd weer even omlaag. In dit geval totaal 250 m dalen, waarop je uitkomt op een totaal van 700 m klimmen. Na de hoogste top zijn we van die 1057 m gedaald naar 180 m, waar we nu zijn. Ondanks het prachtige zonnige weer, was deze afdaling een zeer verkoelende ervaring. Zeker Jan, die met ontblote benen en armen reed, moest het bezuren. Omdat ik erg gauw verbrand, hou ik meestal een lange broek en lange mouwen aan en dat kwam deze keer heel goed uit. Het was wel een prachtige, bijna oneindige afdaling, waarin je langzaam het landschap zag veranderen.

Het feit dat er zoveel pelgrims onderweg waren, zorgt ook altijd voor contact. Zo spraken we een stel die in Engeland wonen, hij was van Ierse afkomst. Ze stonden aan de top van Erro en gingen al fietsend op weg naar Santiago. We konden wat informatie uitwisselen en hadden een leuk gesprek. Ze hadden fietsen gehuurd in St. Jean-P-D-P. Deze konden ze weer inleveren in Santiago. Later kwamen we 2 Nederlandse dames tegen bij een Bar, café. Bijzondere types. Ze waren net begonnen aan hun tocht. We zijn allebei heel benieuwd of ze dit gaan redden, maar voor hetzelfde geld levert het heel veel op, want dat hoor je vooral van de Santiagogangers, het is meer dan een lichamelijk zware tocht, het levert heel veel nieuwe, interessante inzichten op.

De eerste 1023 km zijn vandaag in the pocket. Voelt best goed. We gaan morgen de Catharenroute starten naar het oosten. Ben benieuwd. Vandaag ook nog op een paar historische plekken geweest, zoals bij Alto Ibaneta. Hier bevindt zich een klein  monument ter nagedachtenis van Ro(e)land, de trouwe paladijn van Karel de Grote, die hier gesneuveld zou zijn. Ernaast staat een moderne kapel. Ook het historische klooster in Roncevalles was bijzonder. Vroeg in de 12e eeuw werd het hospitium opgericht door de bisschop van Pamplona. Sindsdien bood het onderdak en verzorging aan talloze pelgrims, die er vanwege de doorgestane ontberingen drie dagen mochten blijven. De abdij raakte in heel Europa bekend en nog in de 17e eeuw werden er dagelijks 25.000 maaltijden verstrekt. De kloosterkerk, ook uit de 12e eeuw werd na brand rond 1400 in Frans-gotische stijl herbouwd: een unicum in Spanje. Dagelijks is er een pelgrimsmis. Een gerenoveerd kloostergebouw is nu ingericht als moderne albergue voor pelgrims, verzorgd door Nederlandse vrijwilligers.

Aan alle lieve volgers, met of zonder reactie: dank jullie wel. Wat fijn dat jullie meekijken, reageren of gewoon genieten van het verhaal en/of de foto’s. Dat waarderen we zeer. Blij dat de blog weer is bijgewerkt, gaan we nu nog even naar het centrum voor een versnapering, morgen verder. Adios!