Vanmorgen, goed uitgerust, wakker geworden in onze “alberge”in O Cadabo, ook wel Baleira genoemd. Op het gemakje opgestaan, gewassen, aangekleed, spullen verzameld en weer ingepakt. Jan had inmiddels, beneden, water gekookt voor onze thermosflessen en extra voor een paar kopjes thee. Ontbijt op onze kamer, selfservice. Sneetje brood met boter en kaas, een bakje yoghurt, een mandarijn en natuurlijk een of twee pruimen. Zo kunnen we wel starten. We weten wat ons te wachten staat: een stevig parcours. Het routeboekje spreekt, voor het eerst, van een bergetappe.

Voor we op de fiets stapten, zagen we dat het, weliswaar weinig, maar toch, gesneeuwd had. De daken en weilanden waren wit, maar de wegen schoon. Daarom gewoon vertrokken nadat we een berichtje hebben achter gelaten in het gastenboek. We mochten meteen, net om de hoek van onze herberg, gaan klimmen en dat hebben we vandaag zeker 1000 m gedaan, natuurlijk wel afgewisseld met dalingen. De eerste klim ging tot 930 m. en de volgende tot 960 m. Allebei in de sneeuw. Het was wel fris, maar ook prachtig. Gelukkig waren we goed aangekleed. Tijdens onze klim verwachtten we enorme bergen sneeuw op het hoogste punt, omdat de sneeuwschuivers ons voorbij sjeesden. Dat viel achteraf mee, maar het was wel een prachtig winters beeld.

Na zo’n 23 km, in the middle of nowhere, maar nog voor A Fonsagrada, een groot restaurant. Het zag er nog vrij donker uit, dus we dachten dat we er vast geen koffie konden drinken. Een Spanjaard en zijn vrouw, die net wegreden in hun auto, zagen ons aarzelen en stopten om te zeggen dat zij er net koffie hadden gedronken, m.a.w. Go for it. Superaardig, ze wilden nog weten of we Fransen waren en waren niet verbaasd dat we uit Nederland kwamen. Daarna heerlijke koffie gedronken met cake van het huis. Gelukkig had Jan bedacht om alvast onze batterijen op te laden. Ondertussen werd het vuur in de enorme gril voorbereid voor de lunch. Maar daarvoor was het voor ons nog te vroeg.

Naarmate A Fonsagrada nadert wordt het uitzicht grootser en de begroeiing minder. We genieten enorm en ineens doemt deze stad op als een dak van de wereld eromheen. Voor het eerst zien we een rand van hoogbouw met appartementen, die een prachtig uitzicht garanderen. We doen er even een paar boodschappen en rijden er doorheen. Aan het eind moeten we scherp rechtsaf naar een binnenweg, wat Jan:”o jee” ontlokt, m.a.w. dit kan nooit wat worden. Nu was het eerste deel van het wegdek ook nogal slecht, maar al snel werd dat beter, de route en het uitzicht prachtig en superstil. We zijn een, oud model rode auto tegengekomen. Verder was deze weg van ons, geweldig. Het enige nadeel is dat er tot St. Antolin geen voorzieningen zijn. Dat bleek uiteindelijk verder te zijn dan we dachten.

Toen we daar aankwamen was het al bijna 14.30 u. en waren we serieus toe aan een stevige lunch. De koffie met cake en de later tot ons genomen tussendoortjes: zoute amandelen, dadels en chocolade koek waren verteerd. Tegelijkertijd was onze batterij ook bijna leeg...... zodoende werd het toch nog even spannend tot we een restaurant zagen, waar we gelukkig, als enigen, nog mochten aanschuiven. Eerst salade mista, vlees met frietjes en ijs na. Na goed overleg besloten om naar Cecos te rijden en naar het Hotel wat daar schijnt te zijn. Een van de belangrijke redenen: voor de volgende slaapplek, die we redelijkerwijs kunnen vinden op de route, moeten we nog minstens 35 km fietsen en 1000 m klimmen. Achteraf gezien: een goede keuze, een mooi, modern Hotel met een heerlijk bad, aan de rivier: de RIO Ibiza. Het was een mooie dag, morgen verder!