Salviac! Goed aangekomen.

We zijn hier al van gisteren rond 13.00 u. Dat we nog niets hebben laten weten, was omdat ik gisterenmorgen ineens werd geconfronteerd met dezelfde symptomen als Jan in St. Lizier. Misselijk en  rommelige darmen. Ik dacht in eerste instantie dat het wel mee zou vallen. We hadden goed geslapen en ontbeten in Cahors, dus stonden in de startblokken voor de laatste ronde. Ik nam maar alvast een norit, om de boel een beetje rustig te houden. Het fietsen ging goed, we waren snel Cahors uit en reden langs de Lot, altijd leuk. In Douelle de ijzeren brug over en dan eerst nog een stukje ten noorden van de rivier en dan richting Salviac over Catus. Jan kocht een chauson au Pomme bij de bakker in Catus, inmiddels traditie, maar ik nam nog maar een norit.....  een eindje verder even een Koffiestop. Ik alleen warm water. Drinken is altijd goed. Er kwamen twee fietsers langs, die even stopten om te kletsen. Het waren Amerikanen, die al jaren (ongeveer net zo lang als Jan) een huis hebben in het dorp Salviac, vlakbij de Mairie. Ze waren na hun pensioen hier definitief komen wonen wanwege hun passie voor fietsen. Volgens mij fietsen ze iedere dag. Ze waren ook lid van de fietsclub van Salviac. Ze vroegen of dat iets voor ons was, het was een redelijk internationale groep. Ze zeiden het huis van Jan te kennen, fietsten/wandelden daar regelmatig langs. Hadden er zelfs een keer een foto’s n gemaakt. Grappig. 

Aangekomen in Salviac eerst nog thee gedronken samen met Reinout en Caressa. Daarna onze was verzameld, gewoon onze tassen omgekieperd en gesorteerd. Ik had ondertussen mijn maag geleegd in het toilet, dacht dat dat zou helpen. Uiteindelijk ben ik toch maar naar bed gegaan, was in eerste instantie heerlijk om lekker te liggen en niets te hoeven. Daarna kreeg ik verhoging, overal pijn en onrust in mijn lijf, maar ik moet zeggen..... op dit moment lijkt het beest verdwenen. Ik ga me aankleden en naar beneden. Al met al doet dit natuurlijk niets af aan de geweldige, pittige, maar vooral interessante tocht, waar we allebei intens van hebben genoten. Jan zet nog een paar foto’s, maar ik stop met de verhalen. Het was leuk om te doen! 

Fijn met de trein!

Vandaag de dag van vertrek! Heerlijk geslapen, supergoed ontbijt in een ruimte van het Hotel, van waaruit we over de rivier keken en naar de brug. Kon niet beter. Had nog even gegoogeld hoe laat de treinen vertrokken. In principe ieder uur. 10.05, 11.07 enz. We gingen voor 10.05 uur. Na het ontbijt sleutel van de fietsopslag opgehaald, de spullen naar beneden en naar buiten gesjouwd, fietsen uit de opslag gehaald...... onee....... net was de deur van de opslag nog open en nu op slot en onze sleutel past niet. Jan terug naar het “Hoofd” Hotel aan het plein. Niemand te vinden. Hoemoemenoe???

Na enig gedoe bleek dat Jan de sleutel van de garage had gekregen en niet van onze fietsberging. Nieuwe sleutel, nieuwe kansen en yes....... al snel waren we op weg naar het station. Daar moesten nog kaartjes worden gekocht en met de fietsen naar het juiste perron. Op het planbord stond onze trein aangekondigd, dus wij op zoek naar een kaartjes balie, machine of iets dergelijks. 2e paasdag is hier een vrije dag, dus geen loket, wel een machine en een super aardige meneer, die ook al aan het wachten was. Hij hielp ons van stap 1 tot de kaartjes uit de machine rolden. Super!!! Toen bleek onze trein op het info scherm zomaar een ander tijdstip te hebben gekregen: 10.17 u. Oké, waarschijnlijk vertraging. Jan zei, ik ga nog even een paar foto’s maken. Hij weg. Ik zit nog even te kletsen met de aardige meneer toen op het scherm de trein van 10.17 u ineens verdween. De eerstvolgende trein werd dus 11.07u. Dat werd dus een uur wachten. Ik kijken waar Jan naar toe was, maar zag hem nergens. Uiteindelijk, toen hij terug was, besloten we om nog maar even door Foix te rijden i.p.v. te zitten wachten. Tijdens dit rondje, ontdekte we dat we al aardig wat van Foix hadden gezien, zeker toen we ineens weer voor Hotel Lons stonden. Door een rare manoeuvre ging ik ook nog even onderuit. Gelukkig geen schade, maar wel een goede reden om maar gewoon te wachten bij het station. Zo gezegd, zo gedaan. Daar aangekomen bleek de trein van 11.07 vertraging te hebben, 5 minuten. Geduld is een schone zaak!

Eenmaal in de trein ging alles gesmeerd. Zeker tot Toulouse. Fietsen neergezet op daarvoor bedoelde plek. Daarnaast gaan zitten en rijden maar. Koffie gedronken uit onze eigen thermoskan. Binnen een uur waren we in Toulouse. Daar moesten we overstappen voor de trein naar Cahors. Fietsen uit de trein, de trap af en daarna weer een trap op. De trein naar Cahors stond op het punt om te vertrekken. Wij rennen naar de deur waar de fietsen in mochten, meteen naar binnen. De trein vertrekt. Pffffff.... In deze trein moesten de fietsen met het voorwiel opgehangen worden aan een daarvoor aanwezige haak aan het plafond. Maar dat kon niet omdat daaronder mensen zaten. De trein was ook behoorlijk vol. Een Fransman begon de jongelui, die op die plek zaten aan te spreken dat ze een andere plek moesten zoeken, zodat de fietsen opgehangen konden worden. Dat viel niet mee, want iedereen zat met oortjes in of een koptelefoon op, absurde situatie. Uiteindelijk lukte het, een paar jongens kregen het door, zeiden sorry en vertrokken. Onze fietsen gingen aan de haak. Het bleef druk en wij hingen, stonden allemaal zo goed en zo kwaad als het ging.

In Cahors nog een keer een tour de fors om de fietsen naar buiten te krijgen, maar toen konden we weer even fietsen.... niet zo heel lang, want in geen tijd, stonden we voor onze favoriete “jeugdherberg” oftewel Herberque de Jeunesse. En ....... erwas plaats in de herberg. Spullen binnengezet. Even een en ander geordend, mijn tas gefikst, er was een schroefje los, omgekleed en de stad Cahors in. Eerst naar het Franse VVV voor een route planning voor morgen. Daarna een biertje op een terras. Heerlijk weer, lekker ontspannen kletsen en kijken. Daarna gewandeld, restaurant gezocht. We hadden iets gevonden, maar zodra we ons drankje hadden bleek dat de elektriciteit was uitgevallen. Ze waren niet in paniek, maar na meer dan een half uur was het probleem nog niet opgelost. Heel vervelend voor hen, want het terras zat goed vol. Wij zijn op zoek gegaan en hebben een leuk restaurant gevonden, waar we al eens eerder hadden gegeten en waar het nu ook heel gezellig en lekker was. Een mooie afsluiting van een mooi avontuur. Jan heeft net nog wat foto’s geplaatst en ik dit verhaal. Morgen fietsen we naar Salviac. Zal ik ook nog even verslag van doen. Daarna stopt het. Opnieuw dank voor jullie reacties. Zal ook dit gaan missen, maar het was super leuk.

Foix! Niet het einde van de Katharenroute, maar toch een mijlpaal!

Net even rondgelopen door Foix en een biertje gedronken op onze goede aankomst. Mooie afsluiting van opnieuw, de 7e keer, een prachtige route. Wat ons betreft is het weer gelukt! En wat belangrijker is, we hebben heelveel verschillende nieuwe indrukken opgedaan, lekker gefietst en samen genoten, wat wil je nog meer.

Toen we vanmorgen wakker werden, wisten we nog niet zeker of we door konden. Jan had, ook vannacht nog, flink moeten overgeven en het was even de vraag hoe hij zich nu voelde. De route naar Foix, zou niet zo lang zijn, maar wel met een paar flinke klimmetjes. Eerst maar even ontbijten. Dat ging goed, maar rustig aan. Als je maag van streek is, moet je altijd even aftasten of een en ander wel goed valt. Gelukkig viel dat niet tegen. Jan hakte de knoop door en zei.......... we gaan.

Buitengekomen bleek het te regenen, helemaal niet mee bezig geweest. Onze regenkleding moest onder uit de tas worden gevist, een beetje gedoe, maar geen probleem. Goed ingepakt op weg. Jan reed linea recta naar de brug. We moeten rechtsaf. Richting St-Girons. Ik vroeg of dat de route uit het boekje was, hij wist dat niet, maar hij had geen zin om het boekje weer uit het mapje te halen. Uiteindelijk deed hij het toch, maar toen bleek dat we dan in St. Lizier omhoog moesten klimmen, vond hij dat een slechte optie. Ik snap dat je, als je je niet lekker voelt, kiest voor de gemakkelijke weg, dus ging ik akkoord. Wij en route, eerst een stukje over een fietspad, dan verder langs de D117, niet mijn voorkeur, maar go go go. Na 2 km rijden we door Lorp en richting Lorp-Sentaraille, Jan roept dat we fout zitten, we rijden van St-Girons af i.p.v. er naar toe. Overgestoken en omgedraaid, terug. Bij St.Lizier zei Jan: laten we maar de route door het dorp nemen (chapeau!) zo gezegd, zo gedaan en voor we het wisten zaten we precies daar waar we moestenzijn.

De regen viel mee, maar de eerste 20 km konden we nog niet zonder regenkleding. Het miezerde een beetje, maar aangezien het niet koud was, werd mijn jas vanbinnen natter dan van buiten. Daarom toch maar uitgedaan. De route was mooi, we reden weer door een Natuurpark, d.w.z. veel natuur en weinig tot geen dorpen en/of boerderijen. De wegen waren goed en we hadden zo’n beetje gelijke steigingen, 13% en dalingen, regelmatig afgewisseld. Je komt dan in een zekere kadans. Uiteindelijk zaten we na ca.20 km op de hoogste top van vandaag: 670 m. Daarna een lange afdaling tot de Grotte du Mas d’Azil. We hadden 38 km gereden en toen we net voor de ingang van de grot een Restaurantje zagen, wilden we eerst koffie drinken en de batterijen opladen, maar uiteindelijk namen we het menu van : “Joyeux Paques” ........ omelet met wilde asperges en salade met droge ham. Jan met een café au lait en ik een café gourment! Was heerlijk. Het was een simpel huisje met een terras eraan en werd gerund door een stel Hollandse meiden, die uitstekend Frans spraken. Leuk om te zien. Daarna verder, maar eerst door de grot gefietst, een heel bijzondere ervaring, deels door de ruimte, maar ook door de lage temperatuur en het lawaai van het stromende water. Indrukwekkende ervaring weer, nog nooit eerder gezien. Hierna op weg naar Gabre, ook weer een mooie route door een schattig, fris groen, aandoenlijk landschap. Nog een beetje klimmen, dan langs Pas de Portel en bij Baulou kunnen we kiezen uit de gewone route of een VuaVerde (oude spoorlijn) als alternatief. We kiezen voor de Via Verde.

Het weer was langzaam maar zeker veranderd in een prachtige zonnige middag. Aan het eind van de oude spoorlijn nog even rechtsaf, richting Vernajoul St-Sauveur en dan ineens zijn we in Foix. Jan vraagt de eerste de beste meneer of hij misschien wist waar Hotel Lons te vinden is en jawel, we konden er zo naar toe rijden. We zagen onderweg ook al een trein staan in Foix, dus ook dat komt goed. Over het algemeen komen we samen met de plattegrond van een stad en ons gezond verstand overal. Zo zijn we nu ook nog even door de stad gestruind. Een prachtig kasteel, boven op de berg, wat nu gerestaureerd wordt, de kathedraal, de winkelstraten, restaurants, terrasjes en overdekte markten. Er zijn veel plekken waar we ons inmiddels, ook al was het maar kort, thuis hebben gevoeld.

We stoppen nog niet met de blog, omdat we Salviac als echte einddoel hebben. Dus nog een paar dagen en dan stopt het weer even. We hopen dat jullie een beeld hebben gekregen van onze tocht met zijn vele facetten. Wij danken jullie nogmaals voor het volgen en ook voor de lieve, leuke, warme, bemoedigende enz.enz. reacties.

Hotel de la Tour in St. Lizier.

10 voor 5 (16.50u.) en blij dat we aangekomen zijn in ons Hotel. Prima, nette kamer op de tweede verdieping, waar we wel alles zelf de trap op moeten sjouwen, maar dat doen we iedere dag, soms nog wel eens hoger. Niks mis mee. Alleen vandaag ietsepietsie zwaarder, waarschijnlijk, omdat we allebei niet zo heel goed geslapen hadden, om wat voor reden dan ook, maar ik denk ook omdat het een mooie, maar best warme dag was en aan het eind kregen we de laatste 25 km een stevige tegenwind. We waren even vergeten dat er ook nog tegenwind bestond.........

Ons vertrek vanmorgen ging prima. We hadden ontbeten, spullen en fietsen gepakt, opgeladen en vertrokken. Jan had wat minder gegeten dan normaal, maar kniesoor die daar op let. Dus en route. Het weer was nog iets bedekt, maar de vooruitzichten waren super. Niets in de weg. Langs Montegut, Aventignan, “Les Grottes de Gargas” , St. Martin en richting St. Bertrand-de-Comminges. Deze plaats ligt boven op een berg in een heel ruim dal. Je ziet de Kathedraal al van verre liggen. Grappig was dat er vanmorgen in de ontbijtzaal een enorm schilderij hing met een grote kathedraal op een berg en daaromheen enkele huizen. Het zei ons niks, maar we zagen numeteen dat dit het schilderij was. Behalve dat wat we zagen, ligt er hier ook een enorme historie.

Een beetje historie: deze stad heeft ooit 60.000 inwoners geteld. Het was toen, de Romeinse stad: Lugdunum Convenarum, in 72 v Chr. gesticht door Pompejus. Tot in de wijde omtrek zijn Romeinse villa’s, badhuizen, begraafplaatsen en garnizoensplaatsen gevonden. Hiervan is maar een gedeelte blootgelegd. We hebben een aantal zichtbare resten bekeken. Rond 400 werd de stad door de Vandalen verwoest. Daarna is hij weer gedeeltelijk opgebouwd. 200 jaar later maakten de Bourgondiërs het karwei af, het einde van een antieke stad. Pas in 1120 bouwt bisschop St. Bertrand een kathedraal met klooster op de puinhopen. In de 14e eeuw komt de stad tot grote bloei.

Na St. Bertrand fietsen we over de brug van de Garonne richting Barbazan. We komen onderweg een zevental kinderen tegen die paardrijles krijgen. Dan naar Sauveterre en Bagen, waar we even koffiedrinken voor een prachtig, kasteel met een enorme tuin, midden in het dorp. Jan blijkt zich dan niet zo goed te voelen, een algehele malaise, zegt hij. Omdat hij wel door wil rijden, spreken we af rustig aan te doen. Dus verder door het ruime dal, langs boerderijen, koetjes, schapen en dorpen.

We rijden al vanaf Lourdes, bijna aansluitend over de D26, maar soms gaan we er even af, zoals bij Ganties. We volgen de D83 naar Mane, heerlijk rustige, overzichtelijke route. In Mare proberen we te eten. Bij een Logis Hotel, maar de mevrouw raakte een beetje in de stress, ze had al een groep te eten en er kwam er nog een, dus.......... wij konden er niet meer bij. Iets verder op, ik geloof bij café/bar/restaurant “le Pont” of zo, waren we wel welkom. We mochten op het terras zitten met uitzicht op de rivier de Salat. Mooie, heldere brede rivier. Het was een Bourgondisch menu met een enorme Paas paté en croute, met ook nog een ei erin. Daarna kalfsvlees met frites ook weer veel en groot, konden we ook niet op. Gelukkig lukte dat wel met het toetje, een appeltaartje met vanillevla, 1aardbei en slagroom. Jan knapte er deels van op, maar het werd nog niet fameus. We hadden nog zo’n 20 km voor de boeg, gelukkig met een volledig opgeladen batterij, dus volle sjette (zegt Jan).

Een prachtige route langs een bijna overlopende rivier, de Salat, ik had er nog nooit van gehoord, maar ben onder de indruk. Een volle, luidruchtige, snel stromende rivier, waarmee op verschillende plekken energie wordt opgewekt en waarin mannen staan te vissen met een hengel. Het was eigenlijk een prachtige route, ware het niet dat we een stevige, constante tegenwind hadden. Als je dan al niet lekker bent is dat extra zuur. Gelukkig heeft Jan net een dutje gedaan en ik heb de indruk dat het wel goed komt. Morgen zou in principe, dat hebben we gisteren afgesproken, onze laatste fietsdag zijn van deze route, doel: Foix

Daarna met de trein naar Cahor en met de fiets naar Salviac. Ik hoop dat het gaat lukken, anders horen jullie het als eerste. Lieve groeten Elly en Jan.

Hotel Castera in Nestier.

Vanmorgen vertrokken uit Lourdes. Ontbijt in het Hotel en nog even gekletst met onze gastvrouw, 79j. en nog altijd beschikbaar, omdat het Hotel verkopen geen optie is. Ook Lourdes worstelt blijkbaar met een zodanige terugloop van bezoekers/gelovigen, dat het ene na het andere Hotel sluit. Ondanks dat zagen we gisterenavond, tijdens onze rondwandeling, dat er in de “Catacomben”, een enorme ruimte onder de grond waar de mis werd opgedragen voor “witte donderdag” (voor de kenners), meer dan duizend bedevaartgangers, merendeel uit Italië, aanwezig waren. Er werd gebeden, gezongen en er waren enorme projectie schermen, waarop je alle handelingen kon volgen en de tekst, wisselend in verschillende talen, kon lezen of mee prevelen. Bij dit soort massale, goed georganiseerde manifestaties is het niet eenvoudig om onberoerd te blijven.

Het vertrek uit Lourdes, hadden we, zo goed en zo kwaad als het ging, voorbereid, maar viel toch niet mee. We moesten terug naar onze route, maar wilden niet helemaal terug waar we waren afgehaakt, maar door, zonder dat we op grote autowegen terecht zouden komen, dat viel nog niet mee. Na een beetje rondrijden, waardoor we kennis konden maken met Lourdes en omgeving, en op Google maps kijken waar we nu precies zaten en naar toe moesten, vonden we de afslag naar St-Creac en de D26..... daar moesten we zijn en vanaf dat moment was de route geen zorg meer.

We wisten dat er flink wat geklommen moest worden, maar de eerste klim ging redelijk geleidelijk, dat gaf de burger moed. Het weer was een beetje bewolkt, maar de temperatuur goed, dus we genoten van de prachtige route en schoten lekker op. We moesten wel in de gaten houden dat we op tijd ergens zouden lunchen, want er was niet veel aanbod. Vlakbij Bagneres-de-Bigorre stelde Jan voor om even van de route te gaan richting deze, best wel grote plaats. We deden dat en reden meteen door een industrie gebied, waar we, gelukkig vrij snel, een bistro spotten. We konden er eten en de batterijen opladen. Het was er behoorlijk druk. Het eten was oké, maar niet spectaculair. Ik cesar salade en Jan biefstuk, frites. Na chocolade mousse voor Jan en fruit voor mij. Je ziet dat de eetgewoontes van de Fransen ook meeveranderen onder Europese/Amerikaanse invloeden.

Omdat we in ieder geval genoeg gegeten hadden, konden we meteen onderdak plannen voor vanavond, want met Pasen voor de deur, wilden we geen risico’s nemen. Vanwege de vele klimmetjes, wilden we onze hand niet overspelen en kozen Nestier uit als uiterst doel. We konden terecht in het eerste beste Hotel wat Jan belde, dus dat was geregeld. Na de lunch een stukje terug gereden en verder op de D26. We hebben genoten van het landschap de wisselende uitzichten, de toppen van de Pyreneeën, overvliegende roofvogels en het prachtige weer. Het was zo’n beetje de eerste dag dat we de hele dag zonder jas en later ook zonder lange broek konden rijden. Heerlijk!

Naarmate we dichter bij ons einddoel kwamen, bleken de vele klimmetjes zijn tol te eisen. Vlak voor Heches hadden we allebei nog maar twee en ik uiteindelijk een sterretje. Omdat we wisten dat er ook na deze plaats nog geklommen moest worden, reden we even dit dorp in op zoek naar een Bar. Daarvoor moesten we nog even flink klimmen, richting kerk, en jawel er was een Bar met terras en een kleine dorpswinkel. Een hele opluchting. We mochten de batterij bijvullen onder het genot van een café au lait. We raakten met de jonge man achter de bar aan de praat en later ook nog met een andere dorpsbewoner. Zo bleven we toch nog even hangen. De jongen die deze tent runt, kwam uit Normandië. Hij had deze mogelijkheid gevonden via internet. Het hele gedoetje was van de Mairie/het dorp. Hij betaalde een redelijke huur en de Mairie betaalde de kosten voor noodzakelijke verbouwingen/aanpassingen. Iedereen tevreden. Hij een baan op een plek waar hij in zijn vrije tijd kon skiën, een half uurtje met de auto. Het dorp blij met een blijvende voorziening, waar ze terecht konden voor boodschappen, maar ook repas, bar, restaurant. Een bijkomend doel zijn natuurlijk de toeristen in de Zomer en dat blijken er nog steeds veel te zijn, meestal mensen die voorbijkomen, zoals wij, fietsers, motorrijders, wandelaars enz. We vroegen waarom er geen bord stond als je langs het dorp rijd, maar dat mag niet, vervuiling van de omgeving. Jammer voor hem, maar ook voor mensen zoals wij, want wij maar denken dat er in die dorpen niets is.........

Na dit genoeglijke samenzijn hebben we nog een uurtje gefietst. Ik ga zo de foto’s bekijken en samen met Jan plannen voor morgen. Saluut........

Lourdes!

Het was een super fietsdag! Eigenlijk helemaal een bijzondere dag. Vanmorgen op tijd op. Een overheerlijk luxe ontbijt. Lekker de tijd genomen om alles op te eten. Spullen 3 verdiepingen naar beneden gesjouwd. Alles op de fiets en richting Kathedraal in de wijk Ste.Marie. We waren er ruim op tijd, een café/bar was al open. We hadden dus ook nog even tijd om de Kathedraal binnen te lopen en vanmorgen sprong, anders dan gisteren, spontaan het licht aan, waardoor we meer konden zien. Daarna buiten, op de rand van een monument, op Paul en Marion gewacht. Ze waren iets verlaat, omdat de hond ziek was geworden, hij moest overgeven, maar ze waren toch gekomen. Jan en Paul zijn oude vrienden en hadden elkaar al meer dan 45 jaar niet gezien. Het was dus sowieso leuk dat ze elkaar meteen herkenden. We zijn op het terras gaan zitten, heerlijke cappuccino met slagroom besteld en......... meer dan een uur met elkaar gekletst. Voor Jan en Paul was het vooral bijpraten en oude herinneringen ophalen, voor Marion en mij kennismaken. De tijd vloog om, maar op een gegeven moment, na een tweede cappuccino, vonden we het tijd om te gaan fietsen, want ons doel voor vandaag was Lourdes en dat is gelukt. Voor ons allemaal, maar vooral voor Jan en Paul, was deze ontmoeting bijzonder en wat goed dat het na zoveel jaren lijkt of het gisteren was...........

We vertrokken en reden, dankzij goed overleg en voorbereiding gisterenavond, zo de goede kant op en waren in no time buiten Oloron Ste-Marie. Het was eigenlijk ook meteen een mooie route. Eerst een landelijk, open gebied en later hebben we echt heel lang door het prachtige “foret Oloron” gereden. Behalve dat dit bos oud en indrukwekkend is, was ook het moment perfect. De loofbomen waren allemaal net opengesprongen. Een enorme waas van schitterende lichtgroene blaadjes omringde de oeroude stammen. Daartussen ook nog iele jonge bomen en af en toe de zon. Magisch. Het lichte groen werd af en toe afgewisseld met donkergroen, zodra er een grote groep, oude dennen stonden. We genoten allebei van deze omgeving, maar zeker ook van de perfecte fietsroute door dit bos. We slingerde erdoorheen alsof de weg voor ons was aangelegd. Ook de hoogte verschillen, waren zo, dat we amper hoefden te schakelen of de batterij aan te zetten. Met andere woorden: volop genieten.

Er waren vandaag ook wel, bij een dorp, een brug of een overgang naar een andere weg, stevige hellingen. Soms wel 10-15% dan roep ik wel eens: “blij met mijn batterij”, maar gelukkigwas dat maar af en toe nodig.

Bij Arudy zou er een Restaurant zijn. De timing was perfect, dus naar het centrum gereden en gekozen voor een, er best goed uitziend, Logis Hotel, waar de lunch nog volop bezig was. Wat hebben we heerlijk gegeten: soep vooraf, salade met heerlijke gevulde eieren, Jan een sausice en ik een soort blinde vink met een bonen, groentemix, waar ik erg van houd. Een glas rode wijn, water en als toetje Ile flottant en appelgebak. Toen we buiten kwamen bleek het geregend te hebben, maar nu was het droog. Je snapt dat we daarna in een ruk door konden. ;-)

Na Arudy weer een mooie fietsroute, weer anders, we slingerden nu tussen de landerijen door, kleine dorpjes, langs rivieren en spoor, over bruggen enz. Af en toe zagen we de Pyreneeën steeds dichter bij komen, soms zagen we ze niet. Langs een veld, vol met schapen, zagen we een samenscholing van deze beesten bij een zwart schaap in paniek. Dichterbij bleek hij vast te zitten in een plastic omheining , een beetje slap net met grote gaten, van wel 8x8 cm. Hij raakte steeds verder verstrikt en de andere schapen stonden er een beetjes schaapachtig bij. Wij stopten en Jan aarzelde geen moment, het schaap moest geholpen worden. Zodra hij naar bovenklom stopte er een auto en nog een en nog een. Een jong vrouw kwam aangerend. Zij met Jan naar het schaap, vastgehouden en losgesneden met zijn mes. Het schaap huppelde blij weg en de rest ook. De toeschouwers waren blij dat “le mouton etait sauve”. Je maakt wat mee. Aangezien Jan het fototoestel had, was ik een beetje laat met vastleggen, maar we hebben wel iets.

Ook het laatste stuk was prachtig eerst heel lang langs de rivier “Gave de Pau” gereden en daarna door het bos van Lourdes en toen waren we ineens hier. We hebben het eerste het beste Hotel genomen. Een aardige dame van 79 jaar, die eigenlijk niet weg kan, omdat ook Lourdes geen garantie meer blijkt te zijn voor geluk. In dit geval wel voor ons, want wij hebben weer een bedje, douche, toilet enz. gevonden.

Oloron-Ste-Marie.

Na weer een goede fietsdag, aangekomen in Oloron-Ste-Marie. We waren hier al eerder, toen we de zuidelijke route reden, ik denk in 2015, maar toen we vanmiddag deze stad opnieuw binnenreden, weliswaar vanuit een andere richting, herkenden we helemaal niets. Rare gewaarwording.

We vertrokken van morgen vrij vroeg, zonder ontbijt, vanuit het B&B in St. Jean pied du port. De reden was veelledig. Allereerst werd er geen ontbijt verzorgd, maar wij wilden ook niet op onze kamer boven gaan improviseren, met onze eigen voedsel voorraad, die we altijd bij ons hebben, dat doe je toch gemakkelijker in een Hotel dan in iemands huis. Ze hadden wel heet water verzorgd voor in onze thermoskannen. We werden ook uitgebreid uitgezwaaid. Het weer zag er goed uit.Wij dus opgetogen op weg. Het plan was dat we, onderweg, een kop koffie zouden drinken met een croissant of zo als ontbijt.

Nu ging dat plan niet helemaal, zoals ik had gedacht. Omdat St. Pied-D-P geen onderdeel is van de Katharenroute moesten we nl. zelf uitvissen hoe we het beste konden aansluiten op deze route, die we nu volgen. Ik had bekeken wat de beste optie was en met Jan doorgenomen. We konden vrij gemakkelijk, zonder het centrum in te hoeven, op de D933 komen, een vrij drukke weg naar St. Palais, maar daar vrij snel weer af, want ik rij liever niet langs drukke autowegen als er goede alternatieve binnenwegen zijn. Dus binnendoor over een aantal kleine dorpjes, waar vast wel iets te vinden was. Vlak voor we vertrokken vond Jan dat we langer de D933 moesten volgen, omdat???? Was duidelijker of zo. Ik zei nog dat we dan zeker 14 km moesten fietsen voor we deze weg konden verlaten. Geen respons. Achteraf gezien had hij niet lekker geslapen en waarschijnlijk waren er nog andere zwaarwegende redenen, maar het gevolg was dat we pas een uur later ontbeten........ had beter gekund! Gelukkig was de groene route, die ik had bedacht, ook echt een leuke route. Het bleek een “route de fromage” te zijn. Volgens mij vooral schapenkaas, want de schapen waren overal heerlijk aan het grazen en alle grasvelden zagen er uit of ze net gemaaid waren. Ook de Brebis komt hier vandaan. De meeste schapen hier zijn nog niet geschoren, terwijl dat in Spanje al wel was gebeurd. Leuk om zo de verschillen te zien. Deze route ging ook nog eens precies richting Mauleon-Licharre. Dus van daaruit konden we het boekje weer volgen.

Het was wel even zoeken voor we er echt zeker van waren de we goed zaten, maar daarna verliep alles weer als vanouds. Helling op helling af. Al met al toch wel weer 900 m geklommen, maar we komen nu even niet meer boven de 400/500 meter. Hoe dichter bij Oloron, hoe vaker we de toppen van de Pyreneeën konden zien, blijft indrukwekkend mooi. Smiddags weer een ouderwets repas gegeten en vanavond, nadat we ons Hotel hadden gevonden, een biertje gedronken op het terras bij een van de oudste Kathedralen van Frankrijk, die terwijl we daar zaten, tegelijkertijd met heel veel andere kathedralen in Frankrijk, om 10 voor 7 luidde voor de Notre Dame. Dat doet je toch wat.

Terugwandelend naar ons Hotel herkenden we ineens toch een paar stukken van deze stad. Vlakbij die plekken, kwam een meneer met ons in gesprek om zijn zorgen te delen over Frankrijk, de Fransen, maar ook over Europa en de Brexit. Helaas konden we dat niet even voor hem oplossen, maar volgens mij was hij blij dat er iemand naar hem had geluisterd. Moe maar voldaan zitten we nu, na nog wat gegeten te hebben op onze kamer, de blog te maken. Morgenvroeg heeft Jan, bij de kathedraal, afgesproken met een oude vriend,Paul, die hier in de buurt woont. We vertrekken dan vandaar richting Lourdes. Ik heb er weer zin in. Gelukkig deze keer wel een ontbijtje in het Hotel. ;-)

Arrivé en France, St. Jean-pied-du-Port.

We zijn in Casa Bakea, in St. Jean-pied-du-Port. We hebben Spanje achter ons gelaten na een super fijne fietsdag. Het weer werkte perfect mee, maar ook ons vertrek uit Pamplona verliep heel soepel. We hadden een route uitgestippeld vanuit ons Hotel Pamplona Casa, die aansloot op de route naar Francia. Onderweg was er soms wat onduidelijkheid, maar de Spanjaarden gaf ons geen ruimte voor verwarring, want iedereen hielp ons, bij wijze van spreken, al voor we een vraag hadden gesteld. Wat een hartverwarmend afscheid, kon niet beter. Er waren, dankzij het mooie weer, maar ook omdat veel Spanjaarden de week voor Pasen vrij hebben, heel veel mensen aan het wandelen en fietsen in Pamplona, maar ook tijdens onze route. 

De route reden we deze keer, volgens het boekje, echt in tegenovergestelde richting. Over het algemeen is dat heel lastig, omdat je de tekst moet volgen van beneden naar boven. Dat vraagt soms ingewikkeld denkwerk. Als bv in de tekst staat: bij de rotonde richting Pamplona, dan moet je bedenken......... wij komen uit de richting Pamplona, dus wij moeten naar de richting waar ze, in de regel daarboven, vandaan kwamen. Je ziet het is niet alleen een fysieke inspanning, er moet ook nagedacht worden ;-).  gelukkig kunnen we goed samen redeneren en, ik moet zeggen, we rijden zelden verkeerd. Zelfs nu we een boekje hebben wat ik al 7 jaar geleden heb gekocht, bij onze eerste “pelgrimstocht”, kunnen er best wat ‘foutjes’ in zitten. Een paar, eigenlijk geen foutjes, maar meer verbeteringen, merkten we vanzelf op, bv als een gravelweg nu geasfalteerd blijkt te zijn of als bij een enorm slingerpad, een aantal bochten eruit zijn gehaald. Vandaag hadden we een belangrijke leidraad: de N135 en de Rio Arga, die we heel lang volgden. Toen we daar eenmaal opzaten, kon er niet veel meer fout gaan. Deze route is, behalve voor fietsers ook de Santiagoroute voor de wandelaars. Dat was te merken, we zijn nog nooit zoveel wandelaars, backpackers, alleen of in groepjes tegen gekomen. Ook aan de dorpen, waar we doorheen reden, zag je dat ze volledig waren ingesteld op de Pelgrims. 

We hadden ons ingesteld op een langzame, maar consequente klim. Dat begon bij Huarte (op 500 m). 20 km later stonden we boven op de Puerto de Erro, 801 m. Dan door naar Espinal, 922 m, Roncesvalles 960 m. En tot slot de Puerto de Ibaneta 1057 m. Nu gaat het niet voortdurend omhoog, Want na een top ga je altijd weer even omlaag. In dit geval totaal 250 m dalen, waarop je uitkomt op een totaal van 700 m klimmen. Na de hoogste top zijn we van die 1057 m gedaald naar 180 m, waar we nu zijn. Ondanks het prachtige zonnige weer, was deze afdaling een zeer verkoelende ervaring. Zeker Jan, die met ontblote benen en armen reed, moest het bezuren. Omdat ik erg gauw verbrand, hou ik meestal een lange broek en lange mouwen aan en dat kwam deze keer heel goed uit. Het was wel een prachtige, bijna oneindige afdaling, waarin je langzaam het landschap zag veranderen.

Het feit dat er zoveel pelgrims onderweg waren, zorgt ook altijd voor contact. Zo spraken we een stel die in Engeland wonen, hij was van Ierse afkomst. Ze stonden aan de top van Erro en gingen al fietsend op weg naar Santiago. We konden wat informatie uitwisselen en hadden een leuk gesprek. Ze hadden fietsen gehuurd in St. Jean-P-D-P. Deze konden ze weer inleveren in Santiago. Later kwamen we 2 Nederlandse dames tegen bij een Bar, café. Bijzondere types. Ze waren net begonnen aan hun tocht. We zijn allebei heel benieuwd of ze dit gaan redden, maar voor hetzelfde geld levert het heel veel op, want dat hoor je vooral van de Santiagogangers, het is meer dan een lichamelijk zware tocht, het levert heel veel nieuwe, interessante inzichten op.

De eerste 1023 km zijn vandaag in the pocket. Voelt best goed. We gaan morgen de Catharenroute starten naar het oosten. Ben benieuwd. Vandaag ook nog op een paar historische plekken geweest, zoals bij Alto Ibaneta. Hier bevindt zich een klein  monument ter nagedachtenis van Ro(e)land, de trouwe paladijn van Karel de Grote, die hier gesneuveld zou zijn. Ernaast staat een moderne kapel. Ook het historische klooster in Roncevalles was bijzonder. Vroeg in de 12e eeuw werd het hospitium opgericht door de bisschop van Pamplona. Sindsdien bood het onderdak en verzorging aan talloze pelgrims, die er vanwege de doorgestane ontberingen drie dagen mochten blijven. De abdij raakte in heel Europa bekend en nog in de 17e eeuw werden er dagelijks 25.000 maaltijden verstrekt. De kloosterkerk, ook uit de 12e eeuw werd na brand rond 1400 in Frans-gotische stijl herbouwd: een unicum in Spanje. Dagelijks is er een pelgrimsmis. Een gerenoveerd kloostergebouw is nu ingericht als moderne albergue voor pelgrims, verzorgd door Nederlandse vrijwilligers.

Aan alle lieve volgers, met of zonder reactie: dank jullie wel. Wat fijn dat jullie meekijken, reageren of gewoon genieten van het verhaal en/of de foto’s. Dat waarderen we zeer. Blij dat de blog weer is bijgewerkt, gaan we nu nog even naar het centrum voor een versnapering, morgen verder. Adios!